Üff

Umarsız kelimeler koparmak kiraz dalından. Dalına çıktığımda ağacı sallandıran rüzgarın verdiği hem toprağa bağlılığın sağlamlığı, hem de dala bağlanamamanın düşeyazma hissi. Böyle ikircimler arasında gide gele, bakkalın yolunu öğrenmesi çocuğun. Hem korkması hem cesareti. Korku bitince başlayacak olan mavi mavi çoğalan ve dolduran nefesleri, bir dünya hissi. Üfflese dünya bitecek ve bi' üfflese dünya başlayacaktı.

Yarım bırakmamak erdemdi bir dilim ekmekle ve tabakta bırakılması yasak olan yemekle. Sonuna kadar gitmeyi ve sonuçları görmeyi önceleri zorla, sonra iştahla izleyecekti. İzledi. Herkesin payına düşeni kabul edecekti ve hatta bazen fazla incelen düşüncesinden, kendi payını da verecekti. Verdi. Nazar değmesin diye bu adalete,,önce okudu okudu üffledi, sonra da açıp baktı camdan, gördüğü hep önce ben diyen insan suretleriydi . Altmış, yetmiş,çıkmış gitmişti. Adalete değen nazar son bi' üffle çıkıp gidecekti.

Sonu gelmez kuş sesleri ve kirli diz kapaklarıyla çamurdan köfteler yaptığı zamanlar içi götürmezdi minik beyaz ellerindeki kiri. Büyüdükçe küçük kalan minik beyaz yüreğindeki kirleri hele, içi hiç götürmedi. Bu yüzden hep kustu, kustu yüreği, yıkandı ve tertemiz oldu hisleri. Hep çocuk bayramındaymış gibi sınıf süsleme heyecanlıyla renkli balonları üffledi,üffledi ve her nefeste dünyasındaki hacminin arttığını hissetti. Son bi' üffle patlayacak diye korkmasa üffleyecekti.

Kömür yandığı zamanlarda evinde, çorapsız uyuyamamanın gösterdiği sıcak sevgisi. Sıcaklığı her yerde özledi ve istedi. Sıcağa dokununca daha da sevecek diye mi sobaya dokundu da yandı eli? Kimse bilmedi. Geçsin diye yanan tüm yaraları üffledi üffledi. Son bi' üfflese tüm yanmalar geçecekti.

Geleceğe inanıyordu ve hazırlanıyordu güzel elbiselerle ona gitmeye. Biliyordu domino taşlarını titizlikle dizdiğini ve köşe taşlarını hayatının. Tüm değer taşlarını koyup köşelere, dizdi dizdi. 3 saniyelik bir cesarete bakıyordu sonrası. Bi' üfflese teker teker birbirine değecek ve onu en mutlu olduğu geleceğe götüreceklerdi.

Üff...